Yeni Foça Yolu, Ekim 2014
Birinin elini tutmalı, ona dokunmalıymışım. Belki öpermişim bile. Ya hayat benim bildiğim kadar değilse? En azından bir seferlik. Belki sadece bu seferlik. Denemek lazım hayatı belki de. Dokunurum belki ha hayata ince belinden? Sarılırım belki. Hatta öperim bile belki hayatı. Dolu tarafını görürüm belki hayatın.
Tam ortasındayım yalnızlığın. Yalnızlığımı emanet etmeliyim artık belki de birine? Beraber yalnız kalmalıyız. Ya da yalnızlığımı sırtından bıçaklamalıyım. Evet evet en ağır darbeyi bu şekilde alabilirim. Kendimin kiralık katili olmalıyım. Tam da yalnızlığn bedelinin ödendiği mevsimde. Kucaklarımızda kestane, sırtımızda battaniye. Yapay sıcaklık, doğal yalnızlık. Bıçaklanmayı hak eden bi’ yalnızlık.
“Nereye kadar peki demişti Mert? demişti “Bir Roman Kahramanı”. Belki de buraya kadardır yalnızlığın sınırı. Sınır komşum olur belki ada’mda. O gemi gelir belki ada’ma. Yorulmuşumdur belki el sallamaktan kuru yük gemilerine. Hooop! Demek istiyorumdur belki karşı kıyıdan da olsa.
Kolay mı dokunmak hayata gerçekten. Hatta öpmek? Yaşayayım diyorum artık velhasıl kelam. Böyle geçiyor artık “bu” gecelerim. Günler yine aynı ama ışıksız, rüzgarsız. Geceler o kadar karanlık değil artık ama. Yıldızları görüyorum “biraz biraz”. Ay bile doğar belki ha dokununca hayata? Belki kendi ışığımı da kendim yaratırım her şeyi zihnimde yarattığım gibi. Bir ışık yakarım karanlığıma, aydınlandıkça döner belki Dünya.
Dokunabilirim hayata. Öperim bile. Hani sormuştun ya; Buraya kadar artık sanırım Bir Roman Kahramanı.
Yaşamak lazım velhasıl.
Hayatta kalarak değil ama.
Yaşayarak, dokunarak hayata.
Öperek ulan!
Uzanıp kendi “hayatımdan” öpüyorum.
İroniye Selam Olsun.