Oya

Hava aralık ayına yakışır sıcaklıktaydı. Soğuktu. Ellerini ceplerine sokup hızla yürüyen insanlar, sulara basmamak için seksek oynayanlar, ısınmak için sevgiye ihtiyacı olduğu halde sigaraya sarılan koca koca adamlarla çevriliydi etraf. Öyleydi.

Sıradan ama samimiydi her şey. Oda onlardan biriydi işte. Belki biraz farklı. Evden çıkarken paltosunun yakalarını kaldırır, ellerine siyah deri eldivenlerini geçirir. Yıllardır giydiği botları halen bi’ damla su geçirmezdi. Oda tüm bunları fırsat bilip biraz daha uzatırdı yolunu. Aslında hepsinin bahane olduğunu bilen de oydu işte. Hayatı ikilemlerden ibaretti. Tek güvendiği şeyi 'sevgiyi' de kaybedince, yaşamanın bi' manası kalmadığını düşünür. Ama hikayesinin sonunu merak ettiğinden devam ederdi. Bazen devam etmek gerekirdi. Birçoğumuzun yaptığı gibi.
 
Bugün de sokağın kollarına bırakmıştı kendini, kaldırım taşları en yakın arkadaşlarıydı. Eskiden sahip olduğu tek şey, hayata dair kazandığını sandığı en büyük yenilgiydi Oya. Kendini oymasına izin vereli tam altı sene olmuştu. Şimdi de tüm gücünü toplamaya çalışıp oraya gidecekti. Oya'nın omzunda ağladığı yere. Tüm benliğini ilk kez birine anlatmıştı, nefes alabilen birine. Bir kahve fincanına ya da saat yelkovanına değil bilhassa Oya'ya. Oda dayanamamıştı gerçi bunca kedere. Kim olsa dayanamazdı. Kendi de haklı bulmuştu sonrasında onu, her zaman haklı bulurdu Oyayı. Ellerine bir kez olsun dokunabilmek için hiç gerekmeyen imkansızlıklar yüklerdi omzuna. Hala yolu uzatmasına da bu sebepti. Şimdi çalıştığı kafenin önünden geçip kendisini görmesi için sokağın başında dua etmeye başlardı. Yine de göremezdi. Bazı şeyler planlandığı gibi asla gitmez ya. Onun hayatı da böyle spontane gelişmişti. Aniden tükenmez kalemin bitmesi gibi zamansız olmuştu her şeyi. Evet, Oya hiç duymamış, görmemiş ve sevmemişti onu.

Hayatın dengesi böyledir. Kimi külliyen kaybeder kimi kazanır. Elinde kalan tek şeyin Oya'nın olmasını dilerken, hiç elinden tutmayanın Oya olduğu acısıyla yaşamaya devam etti. Noktası en baştan konmuş yaşamına.