Pazarın köşesinde durup annemi bekliyorum, elimde birkaç
poşet var pembe, mavi ve şeffaf renklerde. Annemi on beş dakikadan fazladır
burada bekliyorum. Hava soğuk ve yağışlı olduğundan pek rağbet görmeyen
pazarcılar biraz kızgın. İçlerinden biri bağırıyor ‘esnaf burada müşteri nerde
‘ haklıydı. Yanında durduğum tezgahın sahibi
karşı tezgahla bağıra bağıra futbol muhabbeti yapıyor, yaşlı teyze
bölüyor
‘oğlum bu terlikler ne kadar?’
adam dönüp kadının yüzüne bakmadan ‘beş lira
abla hepsi’ muhabbete devam.. Annem hala gelmedi, kardeşim bursu kazanamamış
belli ki ben demiştim zaten, dinlemedi beni. Anne yüreği işte çocuğunu her şeye
layık görüyor. Cadde yokuş, arabalar hafif hafif kayıyor cebime sokuşturduğum
ellerim buz tuttu.
Acı bi fren sesiyle
irkilip caddeye bakıyorum.
Futbol
konuşan tezgahtar tüm semte bu haberi yaymak için bağırıyor ‘ARABA MİNİBÜSE
ÇARPTI ABİİ YETİŞİİN’.
Kendini zar zor ayakta tutan yaşlı teyzeler panikle
kaçışmaya çalışıyorlar ama başarısız. Cadde mahşer yerine dönüyor biranda. Ben sadece
bakabiliyorum; yaklaşmak, kaçmak aklımın ucundan geçmiyor tek düşündüğüm kardeşimin
hangi soruları yanlış yaptığı. Silik bi ses geliyor kulağıma ‘evladım kenara
çekil bakıyım’ anlamıyorum. Ses bu kez daha hiddetli ‘evladım çıksana şuradan
orta yerde durmuşsun’ dönüp bakıyorum; evet seslenilen o ‘evlat’ benim. Ama
bunu söyleyen ne babam ne de annem. Babam söyleyemeyecek kadar toprağın
altında, annemse kardeşimle ilgileniyor. Adamın yüzüne bakıyorum, Çökmüş göz
çeperleri, hayli kırışık yüz hatları, dişlerini takmadan çıkmış belli ki evi
yakın yerde. Elinde bi poşet dikkatimi çekiyor, siyah.
İçinde ne olduğunu soracak olsam adam
bastonuyla kafama geçirecek, vazgeçiyorum. Sağ tarafa doğru adım atıp adama
gülümsüyorum, hiç tepki vermiyor. Milim milim önümden geçişini izliyorum. Cadde
iyice kalabalıklaştı, üç yaralı varmış biri ağır. Sol omzuma biri dokunuyor,
dönüp bakmama izin vermiyor. Karşı kaldırımdan annemi görüyorum, o da beni ve
yere yığılışımı. Göğüs kafesimde doludizgin koşan atların bacaklarının
kırıldığını duyuyorum kulağımda.
Arkamdaki adam kaçıyor, üzerinde siyah mont var. Annemin bu çığlığını en
son dokuz sene önce duyduğumu anımsıyorum, babamın cenazesinde.
O ana kadar kimse beni fark etmedi diye
seviniyorum, annem bozuyor tüm büyüyü. Gözlerim, açıklıkla kapanmışlık arası
kazağımın sol yanı sırılsıklam, hissediyorum. Annem yanımda, başucumda ağlıyor.
Birileri daha kaçışıyor şimdi.
Ambulansın siren sesini duyuyorum.
Umarım ilk minibüs kazasındakileri alır diye geçiriyorum içimden,
nafile. İlk bana meylediyorlar. Annem hala ağlıyor. Ben pes ediyorum, gözlerim
kapanıyor.
