Hissizlik Bildirgesi

Ölüm gibi bir sıkıntı. Taa içimde. Yazmazsan sanki içimde yaşayan kimse kalmayacak gibi. Çernobil gibiyim. Ölüm saçıyorum etrafıma. Hayat yok yörüngemde. Köklerine kadar kurumuş ağaçlarım. Gölgesiz yaşıyorum nicedir. Benim intiharım da hayatta kalmak oldu. Sonsuz ölme isteği. Ardından ölememe. Sonsuzluğun içimde olması. Hissizliğin takdire şayan zaferi parmak uçlarımda. Harfleri yaratırken tattığım hissizlik.

Tahammülüm yok kendime. Apartmana girince yanan fotoselli ışıklar bile rahatsız eder oldu. Hem de sadece "bana" varlığımı hatırlatıyorlar diye. Karanlık istiyorum sadece. Ay ışığı bile fazla geliyor. Dolmasın Ay benim için. Işık umut demek. İstemiyorum ışık. Gece sana hayat verirken doğan güneş o boktan hayatından birini daha çalar. Ütopya istiyorum ben. Ütopya; dediğin şey gecedir, karanlık. Soru sormuyorum ama artık kendime hiç. Bitsin istiyorum kendime verdiğim tutamadığım sözlerim.

Velhasıl kelam hissizlikle kirlettiğim bir beyaz sayfa daha.

Ya içinden gelen her şeyi yap ya da her şeyi yaz!

Yazıyorum ben de.

Omzumda ağlayan kendi başım için yazıyorum.

Anlaşılmayı bile beklemediğim için yazıyorum.

"Zamansız" olduğum için yazıyorum.

Kendi seçtiğim karanlık için yazıyorum.

Beklemekten de yorulurmuş insan; hala beklediğim için yazıyorum.

"Bitmedi yazıcam daha"

Hissizlikle. 

Yolun yanlış tarafından. Amaçsızca. Maskemin düşeceği günü bekleyerek. Zamanı yendiğim ân. Ruhuma dokunabildiğimde. Ruhuma dokunulabildiğinde.

"Yazıcam daha."

Yarım kalan kafiyeleri tamamlamak için.
Daha fazla yürüyebilmek için. 

Adım adımda olsa.
Yürüdüğüm sürece yazmalıyım.
Ütopyaya doğru.