Yollar

Çanakkale, Haziran 2014

Türkchopper.

Gitmek; sadece gitmek değildir. Gitmek; sadece kat ettiğin yol da değildir. Yollar ise; altından geçen bir adam ya da kadın değildir. Yolculuk da gitmek değildir. Terk etmek ise kalmaktır. Eğer bağlandığın bir şeyi bırakıp gittiysen zaten gitmemişsindir. Gitmek aidiyet hissi barındırmaz. Yolla tek benzerliği de budur zaten. Aidiyet varsa gidemezsin. Sadece yol kat edersin. Kat ettiğin yol boyunca gidebilirsin. Bu mümkündür. Ama varamazsın. Aidiyet gitmeyi ve yolları kapatan tek olgudur. Aidiyet hissetmediğin zaman gidiyorsundur zaten. Yollarda da olmayabilirsin bu durumda. Ama aidiyet yoksa vardığın bir yer vardır. Aidiyet evrimsel bir gerçektir. Birine; bir şeye ait olma ihtiyacı duyman zayıflık değildir. Ama olmamayı tercih edebilirsin. Herhangi bir şeye aidiyet hissetmiyorsan; bu ırk olabilir, bir adam/kadın olabilir, gitar olabilir. Olabilir de olabilir. Ama hiçbir şey olmadığı takdirde özgürsündür.


 Özgürlük; aidiyet barındırmaz. En temel içgüdü budur aslında. Üreme, savaşma, hayatta kalma, aşk... Özgürlük bu içgüdüleri içinde barındırır. Özgürlüğünü istersen savaşırsın, hayatta kalırsın. Aşık da olursun. Özgürlük; tek kişilik bir olgu da değildir zaten. Aşk da bu şekilde doğar. Ruhlarınız özgürlüğü için aşık olabilirsiniz. Bu en mümkünüdür. Beraber özgürlük, beraber yalnızlığı getirir. Bu en güzel gitme biçimidir. İki el yeter tutuşarak. Gitmek ya da yolda olmak özgürlük değildir ama. Pencereden baktığında geride bıraktıklarını görüyorsan bir yere aitsindir. Ki bu en tehlikelisidir. Yol cehennemin olur. Pencereden baktığında gittiğin yeri görüyorsan sadece gidiyorsundur. Merak ettiğin için bakıyorsundur hiçhiçine. Yol; senin için zaman olur. Pencereden baktığında ânı yakalabliyorsan özgürsündür. Özgürlük ân meselesidir.Yol; ânın olur. Yolun; geçmişi ve geleceği yoktur. Mutlu olmak için özgür olmak en yeterli sebeptir. O ân'da özgürsen, mutlu olabilirsin. Mutluluk da ân meselesidir zira.

Yol hep vardır.

Gitmek hep vardır.
Özgürlük?

Peki ya beraber özgürlük?